Het nieuwe kantoorgebouw geeft zijn precieze ligging niet zo maar prijs. De bezoeker rijdt binnen over een uitgestrekt parkeerterrein dat geflankeerd wordt door bedrijfs­gebouwen en loodsen, die in niets verschillen van andere gelijk­soortige gebouwen. ¶

​

Het kantoor zelf is niet direct te zien. Maar aan het verre uiteinde van het terrein staan twee eiken, beiden in een perk geplaatst, die iets lijken te verbergen, maar bij het naderen ook iets onthullen. Als je op de bomen af loopt schemert de dieprode kleur van een hoge lattenrij door, die het eigen­lijke gebouw als een jaloezie omhult. Schuin dichterbij komend lijken de latten verder uiteen te wijken alsof zij langzaam open getrokken worden tot je voor de ingang staat en zij een vrij­­staande gevel blijken te vormen. De bovenkanten van de hoge latten­gevel volgen de daklijn van het daar achter liggend, vrijwel geheel glazen kantoorgebouw. In de lattengevel worden uitgespaarde houten poorten zichtbaar die onwrikbaar lijken te zweven en die permanent open staan. Erachter is een tussenruimte die alleen voorportaal genoemd kan worden en die noch gebouw noch ingang is. Het is een overgangs­gebied. Je bent er niet buiten en niet binnen. Wel is het er droog en sta je beschut. Bijna onwillekeurig blijf je staan om even rond te kijken. Nu kijk je door de jaloezieën weer naar buiten. Opeens wordt dat deels door het hout afgeschermde beeld spannend als de openingsscène van een film. ¶

​

Moderne gebouwen hebben geen voorportalen. Die, wat plecht­statige naam is voorbehouden aan klassieke gebouwen zoals kerken, musea, parlementsgebouwen of rechtbanken. Moderne gebouwen hebben hooguit een hal met een schuif- of draaideur. ¶

Voordat je op deze plek goed en wel bent aangekomen blijkt er iets ongewoons aan de hand te zijn. Nog voor je binnen bent in een gebouw dat bijna verborgen is, zoek je al naar andere namen voor wat je al naderend ziet. Geen voor-gevel, maar een gelaagd overgangs­gebied, geen deuren maar poorten. Geen hal maar een voorportaal. ¶

​

Achter het voorportaal wordt het lichter. In ieder mij bekend gebouw kom je binnen in een interieur waar het donkerder is dan buiten. Hier is ook die wet­­­­matig­­­heid doorbroken. Het is er donkerder dan binnen. Licht spoelt in omgekeerde richting naar buiten. Ik voel me als een nacht­vlinder aangetrokken door dit licht dat lijkt te bewegen. ¶

​

Het beweegt ook. Achter een meters­­hoge glaswand die over de volle lengte van de 34 meter lange zijgevel doorloopt, ligt een even lange vijver. Het licht weerkaatst via het water­oppervlak naar het plafond dat schuin naar de vijver gericht staat. Je ziet het water als geprojecteerd golven en trillen. Het plafond is lichtgrijs, maar neemt de kleur van het water over. Afhankelijk van het jaargetijde en het weer wordt het plafond blauwwit, blauwgrijs, of donkergrijs. De kleur van de dag, die met ieder seizoen en tijdens ieder uur van de dag verandert, kleurt het gebouw mee in beurtelings koele of warme pasteltinten. Van rood tot blauw, van hard tot zacht. In dit gebouw ervaar je geen buiten of binnen. Dit gebouw is buiten en binnen tegelijk. ¶

​

Uit: essay “De ervaring van een droom” door René de Wit